تراژدی مهدکودک

هر مرحله از زندگی که سپری میشه پیش خودت میگی این از همه سختر بود، این بگذره همه چیز روی روال میوفته.
الان هم من فکر می کنم که اگه سامیار به مهدکودک عادت کنه دیگه همه چیز روی غلتکه.امروز اولین روزیه که سامیار به مهدکودک رفته و قراره که 3 ساعت اونجا باشه، البته بعد از اینکه سه روز با هم رفتیم و به اصطلاح دوره آزمایشی سپری شد.
بعد از سه هفته جستجو بالاخره جایی رو پیدا کردم که هم جای خالی داشت هم من ازش خوشم اومده بود، هر چند هم هنوز خیلی مطمئن نیستم که آیا سامیار اینجا موندگار خواهد شد یا نه؟دچار وسواس و نگرانی زیادی هستم، اینکه بهش خوش میگذره، اینکه نکنه ساعتهای عمرش هدر بره، اینکه تکلیف خلاقیتش چی میشه، نکنه در روحیه اش تاثیر بذاره، نکنه این تجربه سخت لحظه های جدایی در ذهنش بمونه؟؟؟؟
فکر می کنم مادرهایی که این دوران رو سپری کردن من رو درک می کنند، اینکه چه طور تمام وجود آدم پر از درده، اینکه تصمیم می گیری که زیر همه چیز بزنی و بچه رو برگردونی خونه و عطای همه چیز رو به لقاش ببخشی برای اینکه این گریه ها رو نشنوی واین نگاههای ملتمسانه رو نبینی....
یکی از مربی های مهد که نگرانی من رو دیده بود می پرسید"چرا احساس گناه می کنی؟مگه چاره دیگه ای هم داری، مگه نمی خواهی که سامیار انگلیسی یاد بگیره؟مگه نمی خوای که ساعتهایی از روز رو با بچه های دیگه بازی کنه؟....
اون لحظه ناراحت تر از اونی بودم که بتونم جواب بدم و بگم که همه این چیزها رو می خوام اما بیشتر از همه دلم می خواد که این دستهای کوچولو اینقدر با التماس من رو نگیره و این چشمها اینقدر گریان نباشه...