از زیر آسمان استرالیا

آسمان همه جا یک رنگ نیست.نمی تونم انکار کنم که آسمان اینجا خیلی آبی تره و تو خیلی راحتتر می تونی رقص ابرها رو در آسمان دنبال کنی.آسمون دل من هم با هفته پیش و هفته های پیش خیلی فرق می کنه .ابری و پر بغض و بارانی و شاید هم سیلابی.
امروز 6 روز هست که وارد استرالیا شده ایم.مسافرت طولانی و مستقر شدن در خونه و انجام کارهای اولیه راحتتر از تصورات من بود.اما دلتنگی بی اندازه ای که دارم به مراتب بزرگتر و تحمل ناپذیرتر از اون چیزی است که پیش خودم فکر کرده بودم.
می دونستم که سخته، می دونستم که تا مدتها بغض گلوی ادم رو فشار میده، می دونستم که نبودن در کنار کسانی که دوستشون داری گاهی تحمل ناپذیره، اما نمی دونستم که غربت و دلتنگی از پوست و گوشت آدم رسوخ می کنه و وارد مغز استخوان میشه.
اصلا برام قابل پیش بینی نیست که چقدر اینجا دوام خواهم آورد.فعلا روزها میگذره و بیشتر احساس یک مسافررو دارم تا یک مهاجر.
نمی تونم بفهمم که سامیار واقعا چه حس و حالی داره و این خیلی آزارم میده.ظاهرا از اینکه ساعتهای زیادی رو بیرون میگذره و چیزهای جدیدی رو تجربه میکنه خوشحاله،اما می دونم که به مامان و بابای من و سینا و دوستاش فکر میکنه یا بهتره بگم خاطراتش مرور میشه.چندین بار در این مدت بی مقدمه در مورد دوستاش حرف زده.امروز قبل از اینکه از خونه بیرون بریم ازش پرسیدم اگه گفتی کجا میریم؟گفت خونه مازیار که پنکه داره حلزون داره(خاله سوسو اینجا واقعا مثل شمال میمونه و اینکه اون سفر به همه ما و خصوصا سامیار خیلی خوش گذشته) و یا اینکه دیروز که پارک برده بودمش در حالی که داشت بازی میکرد گفت "شایان بیاد، خاله شکوفه هم بیاد".در همه این مواقع از دادن هر جوابی عاجز میمونم، ...
من هنوز هم نمی دونم که تنفس در هوای تمیز بهتره یا زندگی در کنار کسانی که دوستشون داری؟ من هنوز هم نمی دونم که سامیار به امکانات و شرایط بازی و هیجان بیشتر احتیاج داره یا آغوش گرم و پر مهر پدر بزرگ و مادربزرگ.من هنوز هیچی نمیدونم و به همین دلیل هنوز ساعتم به ساعت ایران تنظیمه تا اگر قرار شد برگردم زمان رو اشتباه نکنم..... .