دگردیسی تفکر

عجله دارم که به خونه برسم و خوشحالم از اینکه ماشینم رو در جای نزدیکی پارک کردم.بدون اینکه متوجه اطرافم باشم سامیار رو با هزار قصه راضی می کنم که در صندلی اش بنشیند و کیفها و بقیه وسایلی رو که از سروکولم آویزون شده توی ماشین جا می دم.واقعا دارم به باربر خوب و کارآزموده ای تبدیل میشم.پشت فرمان می نشینم که یکهو متوجه تجمعی میشم که جلوی ماشین شکل گرفته.یک پراید سفید درست جلوی ماشین من ایستاده و راه تقریبا ده تا ماشین رو سد کرده که 5 تا از اونها می خوان از پارک دربیان.از ماشین پیاده میشم و از حرفهاشون می فههم که بیش از یک ریعه که منتظرن و از راننده پراید سفید خبری نیست.صدای گریه سامیار من رو توی ماشین می کشونه.از این که ماشین حرکت نمی کنه ناراضیه و گرمای هوا کلافه اش کرده.در حالی که از صندلی بیرون میارمش فکر می کنم دوباره با چه بهانه ای توی صندلی بذارمش
هرکس نظری میده و راه حلی پیشنهاد میکنه.صدای دزدگیر هم بعد چند بار زدن در نیاد.در حالبی که سعی می کنم عصبانیتم رو کنترل کنم پیشنهاد میدم شیشه های ماشینشو بشکنید.یکی از راننده های منتظر میگه اگه شما یکی رو بشکنید من هم همین کار رو می کنم.نمی دونم چرا این پیشنهاد رو دادم.ناخوداگاه یاد 5 -6 سال پیش میافتم که در چنین موقعیتی گیر افتاده بودم و به خاطر پارک بد یک ماشین در گرمای تابستون پدرم دراومد تا موفق شدم از جای پارک بیرون بیام اون هم به کمک چند نفر که ماشین رو کمی جابجا کردن.اون روز بهترین کاری که به نظرم رسید این بود که نامه ای برای راننده بی ملاحظه بنویسم.یادمه که یک نامه تقریبا یک صفحه ای نوشتم و بدون ذره ای دشنام از بی ملاحظگی راننده گلایه کردم و مطالبی هم در لزوم احترام به حقوق یکدیگر و توجه به قوانین زندگی دسته جمعی و ... نوشتم.اون روز به کاری که کردم اعتقاد داشتم و علیرغم اینکه بعضی ها به این کار من حسابی خندیدند، فکر کردم که این درسترین کار ی بود که میشد انجام داد.
امروز یاد آوری اون خاطره در هوای گرم روز اول تایستون در حالی که سعی می کنم با آرامش از دویدن سامیار به خیابون جلوگیری کنم به نظرم مضحک و بی نتیجه میاد.الان ترجیح می دم که پراید سفید رو درب و داغون کنم یا حداقل یکی دوتا از شیشه هاش رو بشکنم.به همت جوانکهای محل سد سفید جابجا میشه و جایی باریک به اندازه عرض ماشین برای رد شدن من باز میشه. میل مفرطی به تخریب این ماشین مزاحم دارم اما ترسم از خراب شدن ماشین خودم و جسارت کم ،مانع از این میشه که اقدامی اساسی بکنم و فقط به زدن چند ضربه به سپر پراید اکتفا می کنم که این کار بی حاصل نه مشکلی برای راننده بی ملاحظه درست می کنه نه مشکلی از من حل میکنه
تمام راه به این فکر می کنم که چه چیزی باعث شده که در چنین شرایطی راه حل مدنی و انسانی برخورد با مسایل ازار دهنده اخرین چیزیه که بهش فکر می کنم.چرا نامه 5 سال پیش اینقدر به نظرم مضحک میاد، چرا دیگه حاضر نیستم به آدمهایی که اشغال روی رمین می ریزن و من رو به سر حد مرگ عصبانی می کنن یادآوری کنم که این کار یکی از زشت ترین کارهاست و چرا دارم باور می کنم که راههای انسانی ، آرام و به دور از خشونت راه به جایی نمی بره.جرا دلم می خواست که راننده ماشین مزاحم میومد و سرش داد میزدم و زشت ترین ناسزاهایی رو که در اون شرایط ممکن بود نثارش می کردم.
پیش خودم فکر میکنم این دگردیسی تفکر بخشی از فرایند تکاملی است یا نتیجه حرکت در جهت جریانی است که پیش میرود و من را هم گاه به سختی و گاه به رغبت ناشی از بی خبری با خودش می کشونه.جریانی که ناامید ازاصلاح این جامعه هر تغییر و تحول مثبتی رو محال میدونه.... ..