گرگ بده گنده

چند روز پیش کتاب سه بچه خوک رو برای سامیار از کتابخونه گرفته بودم ، داستان سه بچه خوکی که قرار میشه هر کدوم برای خودشون خونه بسازن و گرگه میاد و خونشون رو خراب میکنه و .....

من این داستان رو وقتی کوچیک بودم دوست داشتم و از دیدن کتابش با صفحه بندی و عکسهای جدید ذوق کردم، سامیار هم از داستان خوشش اومد و چند بار پشت سر هم براش خوندم، البته با کمی تحریف، در این قصه آقا گرگه قرار نبوده که خوک ها رو بخوره، فقط میخواسته توی اناقشون بیاد اما اونها دوست نداشنتدو بقیه ماجرا.

من که هیجان زده بودم به سامیار گفتم که این قصه، شعر هم داره و شروع کردم شعر "گرگ بده گنده" رو که بعد از سالهای سال یادم مونده براش بخونم.اما یعد از جمله اول مجبور شدم تا آخر شعر رو سانسور کنم:
من از گرگ بده گنده می ترسم، من از هیکل و هیبتش می لرزم
من مشت میزنم توی دهانش، من آتیش میزارم رو زبانش
گردنش رو خرد می کنم من، زندگیش رو نابود می کنم من....


پیش خودم فکر می کنم چرا باید وقتی بچه ها سه ساله، پنج ساله یا حتی ده ساله هستند چنین چیزهایی گوش بدن، چه نفعی در رواج این همه خشونت هست، ایا توجیهش اشنا شدن با واقعیت زندگیه، چرا چنین ادبیاتی رو از کودکی وارد زندگیمون می کنیم و در تمام طول حیاتمون در فکر نابود کردن و مشت زدن و ... هستیم

من اکثر داستانهای کودکی خودم رو با تحریف برای سامیار تعریف می کنم، متلا گرگه در داستان شنل قرمزی مادربزرگ رو نمی خوره و فقط کمی شکمو هست و می خواد از غذاهای اون بخوره، یا گرگه در داستان شنگول و منگول می خواد که اونها رو ترغیب کنه تا به جای نقاشی کشیدن و پازل درست کردن، تلویزیون تماشا کنن.

نه اینکه فکر کنم اینجوری بچه من خیلی آروم و نانازی و خوش قلب بار میاد، اصلا و ابدا اینجوری فکر نمی کنم، من تنها از تکرار این همه حرفها و تصویرهای خشن گریزانم، عده ای معتقدند که اینجور تحریف کردن قصه ها، در آینده بچه ها رو دچار دوگانگی می کنه، یا اینکه "ببو " و "کودن" بار میاد...
اما من هنوز فکر می کنم که هیچ دلیلی وجود نداره که ذهن آزاد و مملو از تخیل بچه ها رو پر از تصویر کشتن و انتقام گرفتن کنیم....، ....